طولانی ترین پل روی آب دنیا در چین - مجله آراد

با تور چین ارزان سفری خاطره انگیز را تجربه کنید.

پل 55 کیلومتری هنگ کنگ-جوهای-ماکائو، طولانی ترین پل دریایی در سرتارسر دنیا است که تاکنون ساخته شده است. از سال 2003 که پیشنهاد اولیه این پل مطرح شد، بحث های زیادی در خصوص آن مطرح شد. این حجم وسیع از بتن و فولاد، نه تنها شاهدی برای اثبات توانایی چین در ساخت سازه های عظیم و بی سابقه است، بلکه نمادی قدرتمند از جاه طلبی های ژئوپلتیک فزاینده این کشور نیز است.

به خاطر تنش هایی که بین کشور چین و هنگ کنگ و تایوان در جریان است و چین، همچنان مدعی مالکیت بخش های جنوبی دریای چین است، این پل را می توان به عنوان مانیفست فیزیکی اراده چین مبنی بر اعمال نفوذ منطقه ای دانست. همچنین، عوارض انسانی و زیست محیطی پل و هزینه های هنگفت این پروژه نیز توجه منتقدان را به خود جلب نموده است.

منطقه خلیج عظیم چین

پل هنگ کنگ-جوهای-ماکائو، مهم ترین بخش از طرح جامع چین برای توسعه منطقه خلیج عظیم خود است؛ چین امید زیادی دارد که این منطقه را از لحاظ نوآوری های فنی و موفقیت های اقتصادی، به عنوان رقیب جدی منطقه های خلیجی سان فرانسیسکو، نیویورک و توکیو معرفی کند. مقامات رسمی گفته اند که ادغام این مناطق می تواند موجب رشد اقتصادی منطقه بگردد.

منطقه خلیج عظیم با 68 میلیون نفر سکنه، مساحتی به وسعت 56٬500 کیلومترمربع را در مرکز جنوب چین دربر می گیرد و شامل 11 شهر است: هنگ کنگ، ماکائو و 9 شهر در استان گوانگ دونگ.

مارکوس چان، مدیر تحقیقاتی مشاوره املاک تجاری CBRE هنگ کنگ، جنوب چین و تایوان، معتقد است که این منطقه در حال حاضر منطقه ای بسیار پرجنب و جوش است و از لحاظ اقتصادی، منطقه ای سازنده و مولد محسوب می گردد:

این منطقه کمتر از 1٪ از سطح چین را تشکیل می دهد و کمتر از 5٪ از جمعیت آن را دارا است؛ اما 12٪ از فراوری ناخالص داخلی چین را به خود اختصاص داده است.

او این منطقه را یازدهمین اقتصاد بزرگ دنیا می داند و می گوید:

ایده ایجاد منطقه خلیج عظیم اولین بار در سال 2009 مطرح شد، اما به خاطر وجود مشکلاتی که بین شهرها وجود دارد، با موانعی روبرو شد. این منطقه شامل سه مرز (هنگ کنگ / چین، ماکائو / چین، هنگ کنگ / ماکائو)، سه سیستم قانونی متفاوت و سه واحد ارزی مجزا است. علاوه بر این، ساکنان دارای سه گذرنامه و سه کارت شناسایی و دو زبان متفاوت (کانتونی و ماندارین) هستند.

چان اضافه می نماید:

برای رقابت با دیگر مناطق خلیجی دنیا، دولت چین باید این موانع را از میان برمی داشت یا به حداقل می رساند ... و یکپارچگی را در میان آن شهرها تقویت می کرد.

او با شرح این مسئله که پل هنگ کنگ-جوهای-ماکائو، زمان سفر بین سه شهر را از سه ساعت به 30 دقیقه کاهش داده است، ادامه می دهد:

توزیع اقتصادی فعلی بین شرق و غرب رودخانه پیرل خیلی نامتوازن است و از نظر اقتصادی، شهرهایی مانند هنگ کنگ، شنزن و دونگوان که در سمت شرق قرار گرفته اند وضعیت بهتری نسبت به شهرهای غربی، مانند جوهای، ژیانگمن و ژونگشان دارند.

وی معتقد است که این پل، صادرات کالاهای فراوری شده توسط کارخانجات سمت غرب را به وسیله بنادر و فرودگاه های سمت شرق (شامل فرودگاه بین المللی هنگ کنگ که شلوغ ترین فرودگاه دنیا است) را تسهیل نموده است.

این پل می تواند باعث تقویت گردشگری منطقه هم بگردد. چان می گوید:

مدت سفر مسافرانی که از چین به هنگ کنگ می آیند تنها یک یا دو روز است و بیشتر آن ها با هدف خرید وارد این منطقه می شوند و به ندرت تمایلی برای رفتن به نقاط دیگر در دلتای رودخانه پیرل از خود نشان می دهند.

بعد از افتتاح پل، گردشگران چینی و غیرچینی این امکان را خواهند داشت که در مدت 45 دقیقه، فاصله بین فرودگاه هنگ کنگ تا ماکائو و چین را بپیمایند.

پل هنگ کنگ-جوهای-ماکائو تنها طرح توسعه فرامرزی در دست اجرا نیست. خطوط راه آهن سریع السیر گوانگژو-شنژن-هنگ کنگ که هنگ کنگ را به شبکه راه آهن سریع السیر چین متصل می نماید و نقطه کنترل مرزی لیان تانگ-هونگ یوون وای که مرز بین هنگ کنگ و چین است نیز سال جاری افتتاح خواهند شد.

پر هزینه، اما کم فایده!

کلودیا مو، یکی از حامیان دموکراسی در هنگ کنگ معتقد است که ساختن این پل، هدر دادن منابع اقتصادی است. او می گوید که برای متصل کردن چین و هنگ کنگ، بهتر بود که از راه های ارتباطی زمینی، هوایی و دریایی استفاده کرد. او هم مانند منتقدان دیگر اعتقاد دارد که ساختن این پل، یک کار سیاسی است. بعد از مطرح شدن دوباره موضوع اشغال هنگ کنگ (اعتراضات گروه های حامی دموکراسی در سال 2014 که کل این منطقه را دربر گرفت) پکن اقدامات کنترلی سخت تری را نسبت به شهر اعمال کرد. مخالفان احداث این پل، آن را ابزاری برای تحمیل زور و کنترل هنگ کنگ می دانند.

او مطمئن نیست که جاده های هنگ کنگ توانایی تحمل ترافیک بیشتری که در اثر احداث این پل به منطقه تحمیل می گردد، را داشته باشد و معتقد است که آنجا احتیاجی به گردشگر بیشتر ندارد؛ چرا که تعداد گردشگرهای خارجی هنگ کنگ در سال 2016 (56.7 میلیون نفر) بیشتر از کل گردشگرهای خارجی انگلستان (37.6 میلیون نفر) است، آنجا را به مرز انفجار رسانده است. به نظر مو، هنگ کنگ پول زیادی را صرف احداث پل نموده است. سه دولت منطقه ای که در این پروژه مشارکت داشتند، مسئولیت اقتصادی بخش های داخل قلمروی خود را به عهده گرفتند و هزینه 23 کیلومتر دیگر پل را به صورت مشترک تامین کردند.

کل هزینه پل برابر با 7٬560٬000٬000 دلار (7.56 میلیارد دلار) بوده که 4٬320٬000٬000 دلار (4.32 میلیارد دلار) آن به وسیله وام های بانکی تامین شده است. هنگ کنگ، 1٬380٬000٬000 دلار (1.38 میلیارد دلار) از مجموع 3٬240٬000٬000 دلار (3.24 میلیارد دلار) باقی مانده را به عهده گرفته بود که کمی کمتر از مبلغ پرداخت شده توسط جوهای 1٬430٬000٬000 دلار (1.43 میلیارد دلار) بود که از طرف دولت مرکزی چین پرداخت شد و تفاوت فاحشی با مبلغ پرداخت شده توسط ماکائو 430٬000٬000 دلار (0.43 میلیارد دلار) دارد که تنها با 610٬000 نفر جمعیت، کوچک تر از دو منطقه دیگر است. هنگ کنگ، 4٬570٬000٬000 دلار (4.57 میلیارد دلار) دیگر نیز صرف ساخت تاسیسات مرزی و 3٬190٬000٬000 دلار (3.19 میلیارد دلار) صرف ساخت یک راه ارتباطی بین پل تا تاسیسات مرزی کرد.

چگونگی ساخت یک پل عظیم

با اینکه احتیاج به احداث این پل محل بحث است، اما مهندسی شگفت انگیز آن را نمی تواند انکار کرد. این پل که توانایی مقاومت در برابر زلزله ای هشت ریشتری، طوفان های شدید و ضربه های شدید ناشی از برخورد کشتی های باری بزرگ را دارد، با استفاده از 400٬000 تن فولاد ساخته شده است (تقریبا 4.5 برابر مصالحی که در پل گلدن گیت سانفرانسیسکو استفاده شد).

گوا شینگ لین، معاون مدیر و مهندس ارشد در پروژه احداث پل هنگ کنگ-جوهای-ماکائو، به طرزی آشکار به این دستاورد مهم کشورش می بالد. او می گوید که سخت ترین جنبه فنی کار، ساختن یک تونل زیر آبی 6.7 کیلومتری بود.

ساخت تونل، یک مولفه مهم در این پروژه است، چرا که دلتای رودخانه پیرل یکی از شلوغ ترین مناطق حمل و نقلی در دنیا است. طبق گفته مقامات هنگ کنگ-جوهای-ماکائو، بیش از 4000 کشتی مختلف باری و مسافری به صورت روزانه ای از این آب ها عبور می نمایند.

آب های پر دردسر

این پل از همان شروع کار با انتقاداتی روبرو شد. گروه های زیست محیطی، شامل گروه های WWF و انجمن حفاظت از دلفین های هنگ کنگ، معتقد هستند که ساختن این پل باعث به خطر افتادن دلفین های سفید چینی شده است.

سخنگوی اداره بزرگراه های هنگ کنگ گفت:

مکان احداث زیرساخت ها و هماهنگی های مربوط به آن به دقت آنالیز شدند تا از ورود به مناطق مهم فعالیت دلفین های چینی جلوگیری گردد. علاوه بر این، روش های ساختمانی نیز با دقت انتخاب شدند تا تاثیرات منفی روی محیط دریایی به حداقل برسد.

از شرایط ایمنی کارگران در حین کار نیز انتقادهای زیادی شده است. در بیانیه ای، اداره بزرگراه ها اعلام نموده است که هفت کارگر طی این پروژه جان خود را از دست داده اند و 275 نفر دیگر هم در حین کار روی جاده ارتباطی هنگ کنگ و تاسیسات عبوری مرزی فوت نموده اند.

افتتاحیه رسمی پل (که طبق برنامه ریزی ها باید در اواخر سال 2016 انجام می شد) بارها با تاخیر روبرو شد که موجب شد شک و تردیدهایی در این خصوص مطرح گردد که آیا این پل، هرگز مورد بهره برداری قرار خواهد گرفت یا خیر.

در عرض چند ماه، این بزرگراه اقیانوسی خالی پر از خودروهای شخصی، اتوبوس ها، کامیون ها و تریلی هایی می گردد که راستا بین چین، هنگ کنگ و ماکائو می پیمایند. باید همچنان منتظر ماند و دید که آیا تقویت خطوط ارتباطی باعث افزایش اهمیت منطقه خلیج عظیم چین می گردد و تا چه اندازه می تواند بر رابطه سیاسی بین هنگ کنگ و ماکائو و چین تاثیر بگذارد.